Янян, АНУ
Намайг гурван настай байхад аав минь өөд болов. Тэр үед ээж эрэгтэй дүүг минь дөнгөж төрүүлээд байсан бөгөөд миний эмээ мухар сүсэгт итгэн, ээж, эрэгтэй дүү хоёрыг маань аавыг үхэлд хүргэсэн гэж хэлсэн юм. Өөр гайгүй сонголт байгаагүй учраас манай ээж эцгийнхээ гэрт амьдрахаар эрэгтэй дүүг минь авч явсан тул би мэдээ орсон цагаасаа л өвөө, эмээтэйгээ хамт амьдарч байв. Хэдийгээр өвөө, эмээ минь надад сайн ханддаг байсан ч би мөн л ганцаардаж, ээж, жаахан дүү хоёртойгоо хамт амьдрахыг үнэхээр их хүсдэг байлаа. Би бусад хүүхдийн адилаар эхийн хайрыг амсахыг хүсдэг байв. Үнэндээ, миний хүсэж байсан зүйл тийм ч их биш—би жинхэнэ гэр бүлийг, намайг халуун дотноор хайрлаж, жинхэнэ мэдрэмжээ надтай хуваалцаж чадах ээжтэй байхыг л хүссэн билээ. Гэвч ийм өчүүхэн хүсэлт хүртэл хэрээс хэтэрсэн горьдлого болон хувирч, би ээжтэйгээ амралтын өдрүүдээр л уулзаж чаддаг байв. Сургууль дээрээ асуудалд орох бүрд маань ээж хэзээ ч миний хажууд байсангүй; би замын хажуугийн хэсэгхэн өвс мэт хэн ч намайг сонирхдоггүй байлаа. Цаг хугацаа өнгөрөхийн хэрээр би өөрийгөө дорд үздэг болж, бүх зүйлийг зүрх сэтгэлдээ хадгалж, бусадтай харилцах санаачилга гаргаж чаддаггүй байв. Намайг 16 настай байхад манай тосгоны зарим хүн гадагшаа ажиллахаар явсан бөгөөд энэ санаа намайг уруу татав. Тэгээд би: Миний гэр бүлийн нөхцөл байдал тийм ч сайнгүй, хэрвээ би гадаад явбал, амь зуух мөнгө олж, зарим орлогоо гэр бүлдээ ч өгч чадна. Энэ маягаар, би арай дээр амьдрахад нь гэр бүлдээ тусалж чадна гэж бодсон юм.
2000 оны 8 дугаар сард би Америкт ажиллахаар ганцаараа ирэв. Энд би өглөө эрт босож, шөнө дүл болтол өдөржин ажилладаг байсан бөгөөд бодол санаагаа хуваалцаж болох хэн ч миний хажууд байсангүй. Би гаднаа хүчтэй харагдаж байсан ч дотроо ганцаардал, хоосролыг мэдэрч байлаа. Ингэж санагдах болгонд би гэр бүлээ үнэхээр санадаг байсан бөгөөд аз жаргалтай гэр бүлтэй байхыг бүр ч их хүсэн эрмэлздэг байв.
